តើម៉ោងធ្វើការ ៨ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ ឬ ៤៨ម៉ោងក្នុងមួយសប្តាហ៍ បានក្លាយទៅជាស្តង់ដារការងារសកលដោយរបៀបណា? 

ម៉ោងធ្វើការ (អនុសញ្ញាឧស្សាហកម្ម ១៩១៩ លេខ ០០១)

នៅថ្ងៃទី២៨ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩១៩ នៅទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ស្តង់ដារពលកម្មអន្តរជាតិដំបូងបង្អស់ នៃអង្គការអន្តរជាតិខាងការងារ (ILO) ត្រូវបានអនុម័ត។ ម៉ោងធ្វើការនៃអនុសញ្ញាឧស្សាហកម្ម ០០១ បានកំណត់ម៉ោងធ្វើកា ៨ ម៉ោង ក្នុងមួយថ្ងៃ និង ៤៨ ម៉ោង ក្នុងមួយសប្តាហ៍។ សប្តាហ៍ការងារជាមធ្យមសម្រាប់កម្មករនិយោជិតពេញម៉ោងផ្នែកផលិតកម្មនៅសហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងឆ្នាំ ១៨៩០ គឺ ១០០ ម៉ោង។ 

ដើមកំណើតនៃចលនារយៈពេល ៨ ម៉ោង ក្នុងមួយថ្ងៃ បានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងបដិវត្តឧស្សាហកម្មនៅអង់គ្លេស។ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៨១៧ អ្នកផលិតវាយនភ័ណ្ឌអង់គ្លេស រ៉ូបឺត អូវែន (Robert Owen) បានលើកឡើងពីការទាមទារ និងបង្កើតឃ្លាថា “ពលកម្ម ៨ម៉ោង ការកំសាន្ត៨ម៉ោង ការសំរាក៨ម៉ោង“។ ច្បាប់ដំបូងរបស់ ចក្រភពអង់គ្លេសដែលគ្រប់គ្រងលើម៉ោងធ្វើការ គឺច្បាប់រោងចក្រឆ្នាំ១៨៣៣ កំណត់ថ្ងៃធ្វើការ សម្រាប់កុមារនៅក្នុងរោងចក្រ។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក សមាគមកំណែទម្រង់ការងារ ត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៨៦៤ ហើយសម្ព័ន្ធ Massachusetts ៨ម៉ោង បានបង្កើតឡើងមួយឆ្នាំក្រោយមក បានក្លាយជាមជ្ឈមណ្ឌល នៃចលនាអាមេរិក។ នៅពេលជាមួយគ្នានោះដែរ សហជីពពាណិជ្ជកម្មអូស្រ្តាលី លោក ជេមស៍ ស្ទេហ្វិនស៍ (James Stephens) បានដឹកនាំការស្ថាបនានៅទីក្រុងមែលប៊ន ដើម្បីធ្វើយុទ្ធនាការទាមទារសម្រាប់ម៉ោងធ្វើការ ៨ ម៉ោង ហើយនៅទីបំផុតពួកគេបានឈ្នះ។ 

ជាមួយនឹងការធ្វើសមាហរណកម្មកាន់តែខ្លាំងឡើងនៃសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក និងការអភិវឌ្ឍនៃចលនាសហជីពពិភពលោក ការអំពាវនាវឱ្យមានថ្ងៃធ្វើការ ៨ ម៉ោងបាន ក្លាយទៅជាចលនាសកល។ នៅដើមសតវត្សទី ២០ ម៉ោងធ្វើការ ៨ ម៉ោង បានក្លាយជាការពិតសម្រាប់មនុស្សកាន់តែច្រើនឡើងៗ ហើយនៅចុងបញ្ចប់ នៃសង្គ្រាមលោកលើកទី១ ច្បាប់នៃពេល ៨ ម៉ោង ត្រូវបានអនុម័តនៅពាសពេញអឺរ៉ុប។ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះស្ថានភាពសង្គម មានការផ្ទុះឡើង និងភាពចលាចល ការងារបានរីករាលដាល “ភាពវឹកវរខ្លាំង នៃសន្តិភាព និងភាពសុខដុមរមនា នៃពិភពលោកត្រូវបានចុះខ្សោយ” ដើម្បីប្រឈមនឹងបញ្ហានេះអង្គការអន្តរជាតិខាងការងារ ត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៩១៩ ដែលជាផ្នែកមួយនៃសន្ធិសញ្ញា Versailles។ 

សន្ធិសញ្ញាសន្តិភាពរួមបញ្ចូលនូវការប្រកាសថា “ការអនុម័ត រយៈពេល ៨ ម៉ោង ក្នុងមួយថ្ងៃ ឬ ៤៨ ម៉ោង ក្នុងមួយសប្តាហ៍ ជាស្តង់ដារដែលត្រូវធ្វើ” មានសារៈសំខាន់ ពិសេស និងបន្ទាន់បំផុត។ ការអំពាវនាវជាបន្ទាន់នេះ ត្រូវបានជួបប្រជុំគ្នាភ្លាមៗ នៅក្នុងសម័យប្រជុំលើកដំបូង នៃសន្និសីទការងារអន្តរជាតិនៅទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនក្នុងឆ្នាំ ១៩១៩ ជាមួយនឹងការអនុម័តអនុសញ្ញាលេខ ០០១។ អនុសញ្ញានេះមានសារៈសំខាន់ណាស់ ហើយបានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដែលធ្វើឱ្យម៉ោងធ្វើការ ៨ ម៉ោង ក្លាយទៅជាម៉ោងធ្វើការធម្មតា និងជាសសរស្តម្ភនៃជីវិតការងារសម័យទំនើប។